JUT EN JUL TOE DE RESKJOE!

DE GREEN BAMBOO SHELTER IN SAIGON (VIETNAM)

We hebben heel wat afgereisd de afgelopen maanden. Heel veel indrukwekkende dingen gezien, maar ook veel problematiek. Dat vermoeden hadden we natuurlijk al van te voren en vandaar dat we - zoals jullie weten - de Toe de Reskjoe Pot hebben meegenomen. Uit de pot is al 100 euro gestort aan Malawi Aid.

In Saigon hebben we eind juli een ontzettend goed project gevonden, waar onze tweede 100 euro naar toe zijn gegaan: de Green Bamboo Shelter, een opvanghuis voor straatjongens.

Eerlijkheidshalve hadden we verwacht dat dit soort projecten veel meer zichtbaar zouden zijn in 'arme' landen. De waarheid is dat je er echt naar moet zoeken. Weinig charitatieve doelen zitten in de 'toeristische centra' uiteraard, behalve de rooms katholieke kerk.

We dachten eigenlijk een geschikt project te kunnen vinden in Cambodja. Dit land heeft enorm te lijden gehad onder een afschuwelijk oorlogsverleden en onderdrukking. Ondanks al deze ellende hebben de Cambodjanen een onuitwisbare indruk op ons gemaakt: ontzettend aardig en ongelofelijk dat ze na zoveel ellende zo optimistisch in het leven staan. Wij konden geen mooier land bedenken om een kleine bijdrage aan te leveren. Helaas, nee, gelukkig hebben wij kunnen waarnemen dat er al heel veel humanitaire hulp naar Cambodja gaat: Terres des Hommes, Unicef, de VN, diverse ambassades etc etc. Wij waren echter op zoek naar kleine projecten waar ook de kleine bijdrage telt. In Cambodja hebben wij amper projecten kunnen vinden (hoewel ze er vast zijn) waar het jaarlijkse budget niet al aanzienlijk hoog is, soms 100.000-en dollars. Wij besloten daarom dat de Toe de Reskjoe pot voor andere doelen moest dienen, en de Green Bamboo Shelter is het tweede doel geworden.

De zoektocht in Saigon is dus geslaagd. Via de Lonely Planet kwamen we op het spoor van de Shelter, een opvangtehuis voor straatjongens tusssen de 8 en 16 jaar. Hoe zag de ontmoeting met deze instantie eruit? Na het ontbijt wandelen op de bonne fooi we naar de locatie, hoewel we eigenlijk van te voren moeten bellen. De Shelter bevindt zich aan de rand van het centrum van Saigon. Van de buitenkant lijkt het een redelijk huis waarvan de voordeur door een groot hek wordt afgesloten. Wij besluiten aan te bellen. Na wat gestommel wordt de deur opengedaan door een jochie van een jaar of 8, gevolgd door een meisje van rond de 18. Het meisje blijkt een medewerkster van de Shelter te zijn. Ze noemt zich Miss Huong. Ze vraagt ons om binnen te komen.

We worden naar een klein vertrek begeleid en binnen de kortste keren worden we omringd door drie enthousiaste kinderen die ons met verbaasde ogen aankijken. Ze plukken aan de blonde haren op de armen van Henk: voor hen een vreemd fenomeen. Het meisje spreekt een beetje engels. Zij legt uit dat om twee uur de 'manager' aanwezig zal zijn. Hij kan ons meer over de opvang vertellen. Wij spreken af tegen twee uur terugkomen. Maar voor wij uberhaupt weg kunnen komen, worden er nog vele digitale foto's met de kids genomen: voor hen is het een feest om zichzelf een seconde na het schieten van een kiekje terug te kunnen zien op de display. De blauwe ogen van Marieke krijgen enorm veel aandacht en met haar op de foto is al helemaal een feest. Na een fotosessie van ongeveer een uur verlaten wij de Shelter.

Eerste ontmoeting met de jongens van de Shelter

Om twee uur zijn we terug. Dit keer is de voordeur open. Een groot gegil gaat op wanneer de kinderen ons zien. En dan blijkt dat dit precies is wat we zoeken. Manager Tran Minh Hai beschrijft in het kort de doelen van de opvang. Ze vangen maximaal dertig jongens op die op straat leven. Meestal komen deze jongens uit arme plattelandsgezinnen en proberen ze in de stad wat extra geld te verdienen. In veel gevallen zijn er problemen thuis (scheiding, een ouder die slaat of drugs gebruikt) en lopen ze weg naar de grote stad en soms zijn ze zelf verslaafd. Er is een vergelijkbare opvang voor meisjes aan de andere kant van Saigon. De opvang bestaat uit eten en onderdak maar ook uit onderwijs: de jongens moeten verplicht naar school, het geeft ze dagelijks structuur die ze nodig hebben. Wanneer de kinderen oud genoeg zijn, dragen ze bij door te werken. Naast de kinderen in het tehuis, coacht de Shelter ook kids die nog op straat wonen en niet in de opvang willen verblijven.

De boys van de Green Bamboo Shelter

In het verleden hebben ze van de Nieuw Zeelandse ambassade ooit een grote donatie gekregen, maar deze bron is al lang uitgeput. Vanuit een overkoepelende organisatie ontvangen ze maximaal USD 18.000,- per jaar, maar het zal jullie niet verbazen dat het lastig is om de opvang hiervan te runnen: kleren, eten, onderwijs, boeken etc. voor dertig jongens en de salarissen van de medewerkers. Voor een groot deel zijn ze dus afhankelijk van donaties van derden. In een donatie-boek kunnen we lezen dat de laatste donatie ergens in april j.l. is geweest...

Tran vertelt dat hij een verlanglijstje heeft voor de Shelter. Hij heeft liever dat we goederen geven dan geld. Wat hebben de boys nodig? Een kleine tweede TV (omdat er wordt gevochten om de huidige die er staat), een goede (tweedehands) computer, een fototoestelletje (voor het nemen van foto's van de jongens voor het dossier) en een tap voor vers drinkwater. Oh ja, en dertig polo-shirts. Voor de gemeenschappelijke dagjes uit zou Tran de jongens graag in gelijk gekleurde shirts willen kleden. Dan kan hij de ze makkelijker bij elkaar houden. Het lijkt ons natuurlijk ontzettend leuk om die kleding aan te schaffen. Dus we besluiten die middag - na een rondleding door de Shelter, die laat zien hoe arm het er is - met Miss Huong en oogappel Tong (8) te gaan shoppen in Saigon.

 

Eenvoudige bedden in de slaapzalen

Tong zit nog maar net in de Shelter. Zijn vader is overleden en zijn moeder zit in de gevangenis wegens drugshandel. Hij heeft z'n moeder kortgeleden nog in het gevang opgezocht, dat ging erg goed. Als ze vrij komt (over vier jaar) zullen ze hem met zijn moeder proberen te herenigen. Aan Tong is helemaal niets van zijn nare verleden te merken, zijn vrolijkheid en guitigheid maken een onuitwisbare indruk op ons beiden.

Henk en Tong (8 jaar)

Op zoek naar dertig poloshirts voor de kids! Het shoppen blijkt een groot feest voor Miss Huong en Tong, ze komen nooit in 'dure' kledingswinkels. Henk draagt Tong de hele dag op de schouders, prachtig vinden ze het, beiden. Tong wijst ons aan wat HIJ allemaal mooi vindt en op zijn verlanglijstje heeft staan: een sportief rood shirt, een robot, een nep-zwaard, een brommer. Iedere keer als hij het ons aanwijst hoopt hij eigenlijk een beetje dat we het voor hem kopen. Een caramel ijsje vindt Tong een fantastisch alternatief. We kijken uren rond naar verschillende shirts en slagen uiteindelijk 's avonds laat. Het worden nette, blauwe. De shirts moeten worden besteld, want de winkel heeft er geen dertig op voorraad.

Het eindresultaat (met Miss Huong)

Om de jongens - die thuis vol verwachting op de shirts zitten te wachten - niet teleur te stellen, stellen we voor kleine zakjes chips voor ze mee te nemen. Maar Miss Huong vraagt ons of we in plaats van chips yogidrink voor ze mee willen nemen, dat krijgen de jongens nooit. Melk is duur in Vietnam, een luxe artikel. Door het dolle zijn de jongens als we het uitdelen...

Dolblij met een pakje yogidrink

Een indrukwekkende dag was het, voor iedereen... Een dankbare dag ook. Miss Huong beloofd ons foto's te sturen als de shirts binnen zijn. Wij beloven dat we de Shelter in de toekomst zullen blijven steunen, want onze EN jullie hulp kunnen ze oh zo goed gebruiken, we hebben het met onze eigen ogen gezien!

Mochten jullie een steentje bij willen dragen aan het onderhoud en de opbouw van de Shelter en dus aan een betere toekomst van deze jongens, laat ons dan per mail weten wat jullie willen overmaken. Wij zorgen ervoor dat het geld bij de Shelter terecht komt!

BIJ VOORBAAT VEEL DANK VOOR JULLIE BIJDRAGE!